بحران در حکومت عربستان

                                           بحران در حکومت عربستان سعودی

حکومت آل سعود در عربستان، با وجود پنج هزار شاهزاده و ثروت هنگفتی که از راه فروش نفت و سرمایه گذاریهای سودآور به دست آورده اند، بزرگترین نماد پادشاهی در جهان معاصر به شمار می آید که با پایان یافتن عمر آن، دوران حکومتهای دیگر نیز پایان یافته و حکومت امام مهدی(علیه السلام) بر جهان تحقّق می یابد.

در پیِ مرگ ملک فهد بن عبدالعزیز بن سعود، برادر ناتنی اش امیر عبدالله که متولّد 1924م و بزرگترین عضو باقیماندۀ خاندان سعود بود، در اوایل آگوست 2005، در سنّ 82 سالگی، به طور رسمی پادشاه عربستان سعودی شد.

ملک عبدالله، هر چند در میان مردم عربستان از محبوبیّت زیادی برخوردار است، در بین شاهزادگان خاندان سعود با مخالفتهایی رو به روست و رقیب سر سختش، امیر سلطان، برادر تنی فهد می باشد که متولّد 1928م و جانشین ملک عبدالله و وزیر دفاع این کشور است.

عبدالله از همان زمان که جانشین فهد بود و به علّت سکتۀ مغزی و بیماری برادرش، از سال 1995م به بعد، در عمل ادارۀ امور عربستان سعودی را بر عهده داشت، در مسیر تنش زدایی و عادی سازی روابط عربستان با دیگر کشورهای منطقۀ خاورمیانه، از جمله ایران، گامهایی مؤثّر برداشت و برای حلّ بحران خاورمیانه و رفع اختلاف میان اعراب و اسرائیل طرحهایی ارائه کرد که با در پیش گرفتن سیاست خصمانه از سوی سران رژیم غاصب اسراییل و حمایت بی دریغ امریکاییان از آنان، این طرحها عقیم ماندند.

روزنامۀ فرانسوی فیگارو، در پی مرگ فهد، می نویسد:

عصر بعد از فهد، با توجّه به آنکه مسألۀ جانشینی تا چند سال آینده

به نوادگان عبدالعزیز خواهد رسید، آبستن اختلافات داخلی خواهد بود.

فیگارو نوشت:

هنگامی که عربستان سعودی پادشاه عوض می کند، 

جهان نفس خود را در سینه حبس می کند؛ چرا که یک چهارم 

ذخایر نفتی جهان در این کشور وجود دارد... بنا بر این، هر بحرانی که 

در عربستان سعودی رخ می دهد، به طور مستقیم و غیر مستقیم،

ثبات همۀ نظام بین المللی را به خطر خواهد انداخت... (1).

از روایات اسلامی چنین بر می آید که در آستانۀ قیام امام مهدی(علیه السلام)، بحران سیاسی و کشمکش بر سر قدرت در عربستان سعودی به حدّی می رسد که پادشاه این کشور، عبدالله، تعدادی از مخالفین خود، از سران قبایل و شاهزاده ها، را می کشد و سرانجام، خودش نیز کشته می شود.

بَزَنطی می گوید: امام رضا (علیه السلام) فرمود: 

از نشانه های گشایش، حادثه ای است که میان دو حرم

(مکّه و مدینه) رخ می دهد. گفتم: آن حادثه چیست؟

فرمود: میان دو حرم شاخ به شاخ شدنی (درگیری ای) خواهد بود

و فلانی از فرزندان فلانی پانزده تن سران از عرب را می کشد(2).

پس از مرگِ عبدالله، پادشاه عربستان سعودی، بر سر تعیین جانشین وی، اختلاف شدیدی میان آل سعود رخ می دهد و سبب فروپاشی حکومتشان می شود.

پیامبر اسلام(صلی الله علیه وآله) فرمود:

هنگام مرگ خلیفه ای اختلافی خواهد بود...(3).

ابوبَصیر می گوید: از امام صادق(علیه السلام) شنیدم که می فرمود: 

هر کس مرگ عبدالله را برای من ضمانت کند، برای او [ قیام] قائم 

را ضمانت می کنم. سپس فرمود: هر گاه عبدالله بمیرد، 

مردم پس از وی بر کسی گرد نمی آیند و این از هم گسیختگی،

اگر خدا بخواهد، جز به دست صاحب شما به پایان نمی رسد،

و زمامداری چند ساله از بین می رود و حکومتِ چند ماهه و چند روزه

فرا می رسد. گفتم: آیا این کار طولانی خواهد بود؟ فرمود: هرگز (4).

امام صادق(علیه السلام)، در بارۀ زمان و چگونگی اعلان خبر مرگ خلیفۀ عربستان سعودی، چنین می فرماید:

در همان هنگام که مردم در حال وقوف در عرفات هستند،

ناگاه سواری بر شتر ماده ای تیز پا نزدشان آمده، آنان را

از مرگ خلیفه ای آگاه می سازد که هنگام مرگش، گشایش

آل محمد(صلی الله علیه وآله) و گشایش همۀ مردم خواهد بود(5).

عرفات صحرایی در شرق مکّه است که حاجیان بخشی از اعمال حج را در روز نهم ذی حجّه در آنجا انجام می دهند.

مراد از «شتر مادۀ تیزپا» در این گونه روایات، خودروهای تندروی امروزی است که سرنشینان را داخل شکمهاشان حمل می کنند.

ابوطُفَیل می گوید: 

ابن کوّاء از امیر مؤمنان علیّ بن ابی طالب (علیه السلام) در بارۀ غضب پرسید،

فرمود: چه دور است غضب! مرگهایی خواهد بود که میان آنها مرگهایی است،

و سوار بر شتر مادۀ تیزپا؛ و چیست سوار بر شتر مادۀ تیزپا ؟ [شتر ماده ای که]

درونش با بندهای پالانش درآمیخته است. آن سوار ایشان (مردم) را از خبری

آگاه می سازد، و آنان او را می کشند. در آن هنگام، غضب خواهد بود (6).

به گفتۀ یکی از دانشمندان معاصر، عبارت «[شتر ماده ای که] درونش با بندهای پالانش درآمیخته است» به این نکته اشاره دارد که وسیلۀ نقلیّۀ مورد بحث، از جنس چهارپایان سواری نیست که بندهای نگه دارنده شان روی بدنشان بسته می شوند، بلکه از قبیل خودروهای سواری امروزی است که کمربندهای ایمنی آنها در درونشان قرار دارند.

ظاهراً دلیل کشتن آورندۀ خبر مرگ خلیفه، چیزی جز محبوبیّت زیاد وی در میان مردم و ناخوشایندبودن شنیدن خبر مرگش نیست. بی تردید، آورندۀ خبر از مخالفان خلیفه و شنوندگان خبر از طرفدارانش می باشند.

با توجّه به آشکارشدن بسیاری از نشانه های ظهور امام مهدی(علیه السلام) و بررسیهایی که نگارنده انجام داده است، چنین به نظر می رسد مراد از عبدالله یا خلیفه ای که طبق روایات اسلامی، حدود یک ماه پیش از قیام قائم(علیه السلام) می میرد، کسی جز ملک عبدالله، پادشاه فعلی عربستان سعودی، نیست که بر اثر پیدایش اختلاف شدید و کینه جویی در میان خاندان سعود، کشته می شود و با گسترش اختلاف در میان نیروهای سیاسی عربستان که عمدۀ آنان از قبایل آن سامان اند، و نیز بروز هرج و مرج در نظام بین الملل، حکومت این خاندان از هم می پاشد.

گروه فرهنگی تحقیقاتی عرفان الظهور